انجمن معتادان جنسی گمنام (S.A) که از جمله گروههای دوازدهقدمی فاقد مجوز رسمی فعالیت محسوب میشود، اطلاعیهای برای برگزاری جلسه عمومی «ساختار خدماتی» خود در شهر ری منتشر کرده است.
بر اساس اطلاعیه منتشر شده توسط این انجمن،«جلسه ساختار خدماتی ناحیه تهران و سمنان» روز جمعه، ۵ دیماه ۱۴۰۴ از ساعت ۱۰ تا ۱۳ در «سرای محله شهید غیوری» واقع در شهر ری برگزار خواهد شد.
در این اطلاعیه که با عنوان «اطلاعیه نشست ساختار خدماتی SA تهران – آذرماه ۱۴۰۴» منتشر شده، آمده است: «به اطلاع اعضای محترم انجمن معتادان جنسی گمنام (S.A) میرساند جلسه ساختار خدماتی مربوط به پایان ماه آذر ویژه ناحیه تهران و سمنان برگزار میگردد.» این جلسه که پیش از آن نیز در همین محل برگزار شده، طبق برنامه از ساعت ۸:۳۰ تا ۱۰ صبح میزبان یک «جلسه درونکمیتهای» نیز خواهد بود.
برگزاری چنین گردهماییهای عمومی توسط این انجمن در حالی صورت میگیرد که این گروه، علیرغم فعالیت آشکار، فاقد مجوز رسمی از مراجع ذیصلاح در ایران است. این موضوع زمانی حائز اهمیت بیشتر میشود که بدانیم از میان شاخههای متعدد انجمنهای دوازدهقدمی، تنها بخش مرتبط با ترک اعتیاد به مواد مخدار مجوز فعالیت دارد و دیگر شاخهها مانند «معتادان جنسی گمنام» اساساً مجوزی برای فعالیت دریافت نکردهاند. استفاده از اماکن عمومی محلی مانند «سرای محله» برای برگزاری جلسات یک گروه فاقد مجوز، پرسشهایی را درباره نظارت نهادهای مسئول بر این فضاها ایجاد میکند. همچنین، ماهیت مباحث حساس و تخصصی مطرح شده در این جلسات که حول محور مسائل جنسی است، بدون حضور ناظران تخصصی و در چارچوبی غیررسمی، میتواند موجب ارائه راهکارهای غیرعلمی و حتی آسیبزا شود.
انتشار عمومی اطلاعیه برای برگزاری جلسه انجمن معتادان جنسی گمنام در یک مکان عمومی محلی،نشان از عادیسازی و گسترش بیضابطه فعالیت این گروه دارد. این اقدام را باید در چارچوب کلی ترویج «معنویتهای نوظهور سکولار» تحلیل کرد که با ارائه نسخههای استاندارد شدهای برای حل عمیقترین مسائل روانی-اجتماعی، جایگزین نظامهای مشاورهای تخصصی و مبتنی بر ارزشهای بومی میشوند. فعالیت بدون مجوز چنین گروهی که مدعی درمان «اعتیاد جنسی» – مفهومی که خود در روانشناسی کلینیکال جای بحث فراوان دارد – است، مخاطرات متعددی را به همراه دارد: نخست، آسیبزایی احتمالی به دلیل عدم ارائه راهنماییهای صحیح توسط افراد غیرمتخصص. دوم، ایجاد هویت کاذب جمعی حول محور یک «بیماری» که ممکن است افراد را از مراجعه به متخصصان بالینی بازدارد. سوم، نادیده گرفتن کامل چارچوبهای فرهنگی و دینی جامعه در مواجهه با چنین مسائل حساسی. بیتوجهی به تداوم فعالیت این انجمنها، به معنای مشروعیت بخشی غیرمستقیم به شبکهای از گروههای خودخواندهای است که خارج از هر گونه نظارت حرفهای و قانونی عمل میکنند.
