جریان هایی نوظهور با ادعاهایی نظیر درمانگری، سنگدرمانی و سایر اعمال مشابه، تحت عنوان «طب سنتی» در ایران شکل گرفته است که به دلیل فقدان چهارچوب علمی منسجم، به یک فضای تجاری و سوداگرانه تبدیل شده است. این پدیده پیامدهای منفی اجتماعی، فرهنگی و سیاسی قابلتوجهی را به دنبال داشته است.
بخشی از این جریان، با طرح ادعای «طب اسلامی»، تفسیری رازورزانه و باطنیگرا از بیماری و درمان ارائه میدهد. در این دیدگاه، ریشه بیماریها به مسائل ماورایی نسبت داده شده و درمانهای غیرمتعارف و شبهعلمی برای آنها تجویز میشود.
این رویکرد که مدعی انحصار درمان در دست افرادی خاص است، فاقد مبانی عقلانی و علمی است و سلامت جامعه را به خطر میاندازد.
هشدار بزرگان حوزه و نقد مبانی دینی این جریان در عصر حاضر لازم است.

