انجمن «معتادان جنسی گمنام» اهواز، به مناسبت بیست و دومین سال تأسیس خود، در تالار «مهدیس» جشن برگزار می‌کند. این انجمن‌های دوازده‌قدمی با تأکید بر «قدرت برتر» و معنویت شخصی، رویکردی غیرمذهبی اما معنوی دارند که با وجود ادعای درمانگری، همواره از سوی کارشناسان علمی و نهادهای دینی مورد انتقاد بوده است؛ جایی که معنویت فردی ممکن است جایگزین راهکارهای علمی و چارچوب‌های دینی شود و بحث‌های تازه‌ای درباره اثرات آن بر سلامت روان و باورهای دینی ایجاد کند.
انجمن «معتادان جنسی گمنام» (SA) اهواز، به زودی با برگزاری مراسمی در تالار «مهدیس»، بیست و دومین سالگرد تأسیس خود را جشن خواهد گرفت. این مراسم در منطقه بازار آهن‌فروشان اهواز و در تالاری با نام «شب‌های طلایی» برگزار خواهد شد.
انجمن‌های دوازده‌قدمی مانند SA ریشه در برنامه‌های بهبودی اعتیاد دارند. این انجمن‌ها با تأکید بر «قدرت برتر» و معنویت شخصی، رویکردی «معنوی اما غیرمذهبی» را تبلیغ می‌کنند. که این رویکرد، در محافل علمی و مذهبی با نقدهایی جدی مواجه شده است.
منتقدان، اغلب به چند جنبه از فعالیت این انجمن‌ها اشاره می‌کنند: نخست، ابهام در مفهوم «قدرت برتر» است که اگرچه به طور صریح دینی تعریف نمی‌شود، اما می‌تواند زمینه‌ساز برداشت‌های عرفانی غیردینی شود. دوم، نبود پشتوانه علمی قوی برای اثربخشی این روش‌ها در درمان رفتارها است. سوم، نگرانی نهادهای دینی از ترویج معنویتی است که خارج از چارچوب‌های دینی سنتی عمل می‌کند و ممکن است به گسترش عرفان‌های سکولار بینجامد.
انجمن‌های دوازده‌قدمی، از جمله SA، به رغم ادعای غیرمذهبی بودن، با ترویج مفاهیمی چون «تسلیم در برابر قدرت برتر»، «توبه» و «تزکیه درونی»، در عمل شکلی از «عرفان نوظهور» را نمایندگی می‌کنند. این عرفان‌ها که معمولاً فاقد مبانی نظری منسجم و رهنمودهای روشن اخلاقی هستند، می‌توانند با کشاندن فرد به فضایی ابهام‌آمیز و جدا از چارچوب‌های دینی پذیرفته‌شده، به جای درمان ریشه‌ای، تنها موجب جایگزینی یک وابستگی با نوعی معنویت فردی و غیرقابل کنترل شوند. این ویژگی، به ویژه در بافت فرهنگی-مذهبی ایران، نیازمند واکاوی و توجه بیشتر از سوی نهادهای متولی سلامت روان و مراجع دینی است.
