مراسمی که سوم آبان‌ماه در تورنتو کانادا با حضور رضا پهلوی و جمع محدودی از هواداران سلطنت برگزار شد، بیش از آنکه یادمانی فرهنگی یا پاسداشت کوروش بزرگ باشد، تلاشی بود برای بازسازی هویت سیاسی یک جریان حذف‌شده. این گردهمایی، با ظاهری ملی‌گرایانه و محتوایی آشکارا سیاسی، نمادی از بهره‌برداری از تاریخ برای اهداف قدرت‌طلبانه به شمار می‌آید.
در سوم آبان ۱۴۰۴، شهر تورنتو صحنه برگزاری مراسمی نمادین با محوریت یاد کوروش بزرگ بود؛ اما در پس ظاهر فرهنگی و ملی این برنامه، نشانه‌های روشنی از بهره‌برداری سیاسی به چشم می‌خورد. جمع محدودی از هواداران سلطنت با حضور رضا پهلوی گرد هم آمدند تا در آستانه روز هفتم آبان – سالروز صدور منشور کوروش – روایتی سیاسی از تاریخ ایران ارائه دهند.
هدف اصلی این مراسم نه بزرگداشت واقعی میراث کوروش، بلکه تلاش برای احیای مشروعیت نمادین خاندان پهلوی و بازآفرینی پیوند میان سلطنت‌طلبی و هویت ایرانی بود. رضا پهلوی در سخنان خود کوشید با تأکید بر مفاهیمی چون «آزادی» و «تمدن ایرانی»، چهره‌ای نجات‌بخش از خود و پدرانش ترسیم کند؛ اما ترکیب نمادهای ملی با شعارهای سیاسی، این تلاش را به یک نمایش تبلیغاتی بدل ساخت.
زمان‌بندی برگزاری مراسم نیز معنادار بود. انتخاب آستانه روز کوروش، در شرایطی که برخی جریان‌های رسانه‌ای تلاش دارند این روز را به مناسبت سیاسی تبدیل کنند، نشان از هماهنگی حساب‌شده برای تحریک احساسات ملی‌گرایانه دارد. سازمان‌دهندگان این مراسم از خارج کشور می‌کوشند با ایجاد موج رسانه‌ای، زمینه اقدامات نمایشی مشابه را در داخل ایران فراهم آورند.
در نهایت، مراسم تورنتو بیش از آنکه تجلیل از کوروش باشد، بازتابی از نوستالژی قدرت از دست‌رفته و تلاشی برای بازتعریف چهره‌ای سیاسی در قالب نمادهای تاریخی است. در حالی‌که ملت ایران به خوبی می‌دانند تاریخ و نمادهای ملی، میراث مشترک همه ایرانیان‌اند و نباید قربانی رقابت‌های سیاسی یا ابزار مشروعیت‌سازی گروه‌های خاص شوند.
