تشکیلات بهائیان هند با همکاری سازمان بینالمللی دفاع از حقوق بشر (HRDI) در ۱۳ تیرماه میزگردی با عنوان «چکمه بر گردن من» در باشگاه قانون اساسی هند برگزار کردند. این رویداد که با حضور برخی مقامات هندی، فعالان بهائی و خبرنگاران همراه بود، با استناد به گزارشی از سوی نهادهای وابسته به مخالفان جمهوری اسلامی، ایران را به آزار سیستماتیک بهائیان متهم کرد. گزارش مذکور توسط مرکز عبدالرحمن برومند و با همکاری «الئوس جاستیس» دانشگاه موناش استرالیا تهیه شده است – نهادی که مای ساتو، گزارشگر ویژه جدید سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، در آن نقش دارد.
نکته قابل تأمل، تبلیغ گسترده این رویداد توسط چهرههای شاخص بهائی مانند دیان علایی و صفحات رسمی این تشکیلات در فضای مجازی است که از زمان برگزاری تاکنون (۵ مرداد) به طور مکرر این محتوا را بازنشر دادهاند. این در حالی است که منبع اصلی گزارشهای مورد استناد، نهادهای مخالف جمهوری اسلامی هستند که پیشینه سیاسی آنها، بیطرفی این اسناد را زیر سؤال میبرد.
برگزاری چنین رویدادهایی در هند را میتوان در چارچوب روابط پرتنش دو کشور و بهرهبرداری دهلی نو از گروههای مخالف ایران تحلیل کرد. باشگاه قانون اساسی هند – که محل تعامل نمایندگان کنونی و سابق پارلمان این کشور است – به عنوان میزبان این برنامه انتخاب شده تا به آن رنگ و بوی رسمی دهد. این اقدام همسو با سیاستهای اخیر هند در استفاده از ابزارهای رسانهای و حقوق بشری برای اعمال فشار بر ایران است. از سوی دیگر، تشکیلات بهائی نیز با سوءاستفاده از فضای سیاسی موجود، تلاش دارد تا با بزرگنمایی ادعاهای خود، حمایت بینالمللی جلب کند.
گزارش «چکمه بر گردن من» که ادعا میکند ایران بهائیان را از طریق خشونتهای «مستقیم، ساختاری و فرهنگی» هدف قرار داده، عمدتاً براساس گفتههای ۱۴ بهائی ایرانی (در داخل و خارج کشور) و اسناد ارائه شده توسط نهادهای مخالف جمهوری اسلامی تنظیم شده است. چنین روشی در جمعآوری دادهها، از نظر علمی و حقوقی قابل خدشه است، چرا که فاقد بررسی میدانی مستقل و مبتنی بر منابع بیطرف است.