شکرگزاری به شیوه قانون جذب روی پیامد شکرگزاری که افزایش نعمت هاست متمرکز می شود. در واقع به جای توجه به خدا توجه را روی نعمت ها متمرکز می کند، با این کار همه چیز خراب می شود. چون توجه و تمرکز بر نعمت ها به جای توجه و قدردانی از نعمت دهنده قرار می گیرد و وابستگی به نعمت ها تقویت می شود. در این شرایط قانون دیگری فعال می شود و آن این است که ما به هرچیزی امید ببندیم، خدا آن را از ما می گیرد تا رها شویم. به این ترتیب شکرگزاری به سبک قانون جذب دیگر اثر شکرگزاری را ندارد و برعکس کار می کند.
