در روزهای اخیر، تنش و اختلافات داخلی در میان پیروان آیین بهایی با انتشار بیانیه‌ها و واکنش‌های تند، وارد مرحله‌ای تازه شده است. منشأ این بحران، اعتراض گسترده گروهی از بهائیان مهاجر تحت عنوان «احبای پناهنده بهایی» به عملکرد تشکیلات اداری بهایی، به‌ویژه در قبال مهاجران و پناهندگان بهایی، به‌ویژه در کشور ترکیه است.
در بیانیه‌ای که این گروه در تاریخ ۱۱ اردیبهشت منتشر کرده‌اند، ضمن برشمردن مشکلات و مصائب متعدد بهائیان مهاجر—از جمله تبعیض، تهدید، اخراج، فقر و فشارهای روانی—تشکیلات بهایی به بی‌تفاوتی، استفاده ابزاری از مظلومیت بهائیان و خیانت به آرمان‌های عدالت‌خواهانه متهم شده است. این بیانیه، نمایندگان ارشد بهایی نظیر بانی دوگال و سیمین فهندژ را نیز به سکوت در برابر این ظلم‌ها متهم کرده و آن را نگران‌کننده دانسته است.
در واکنشی قابل توجه به این اعتراض‌ها، محافل رسمی بهایی با استناد به سخنان شوقی افندی در کتاب نظم جهانی بهاءالله، هرگونه مسئولیت بیت‌العدل در قبال مشکلات بهائیان را رد کرده‌اند. به نقل از این منبع، بیت‌العدل اعضای خود را «فاقد مسئولیت مستقیم» در برابر پیروان دانسته و خواسته است که بهائیان صرفاً با «حالتی دعاگونه» به ندای وجدان خود عمل کنند. این موضع‌گیری، از نگاه منتقدان، نشان‌دهنده نوعی رفع تکلیف تشکیلات از پاسخگویی در برابر مسائل پیروانش است.
در ادامه این اعتراضات، گروه احبای پناهنده در ۱۴ اردیبهشت اقدام به انتشار کاریکاتوری علیه بیت‌العدل کرد؛ حرکتی بی‌سابقه که به زعم ناظران، فروپاشی تصویر معصومانه و الهی بیت‌العدل را در نزد بخشی از پیروان این آیین رقم زده است. این کاریکاتور که در فضای مجازی منتشر شد، به‌وضوح نماد شکسته‌شدن قداست ساختار مرکزی بهاییان توسط خود اعضای این جامعه است.
گروه احبای پناهنده که متشکل از بهائیان ایرانی مهاجر و متخصص در امور پناهندگی است، همچنین خواستار ورود رسانه‌ها، محققان و فعالان مستقل حقوق بشر به این موضوع شده و از آنان خواسته تا «پرده از واقعیت‌های پنهان» بردارند و از قربانیان «ظلم مقدس» در ساختار تشکیلات بهایی حمایت کنند.
بیانیه این گروه که به چندین زبان از جمله انگلیسی، پرتغالی، هندی و چینی نیز منتشر شده، نشانه‌ای از تلاش آن‌ها برای جهانی‌سازی صدای اعتراض خود است. آنان تأکید دارند که سکوت‌شان را نه از بی‌وفایی، بلکه از وفاداری به حقیقت و کرامت انسانی شکسته‌اند.
این مجموعه تحولات، پرده از شکافی عمیق در درون جامعه بهایی برداشته است؛ شکافی میان پیروان مهاجر و آسیب‌دیده از یک سو و ساختار تشکیلاتی مستقر و مقتدر از سوی دیگر؛ موضوعی که می‌تواند چالش‌های جدی برای مشروعیت و مقبولیت نهاد مرکزی بهاییان در سطح جهانی ایجاد کند.
