عدالت اجتماعی؛ روح معنویت اسلامی
در مکتب اهل‌بیت(علیهم السلام)، معنویتِ بی‌عدالت، پوچ است. همان‌گونه که پدر بزرگوار امام هشتم، حضرت موسی الکاظم علیه السلام فرمودند:
إنّ خَواتِیمَ أعْمالِکُم قَضاءُ حَوائجِ إخْوانِکُم و الإحْسانُ إلَیهِم ما قَدَرْتُم، و إلاّ لَم یُقْبَلْ مِنکُم عَمَلٌ.
همانا مُهرهاى [تأیید] اعمال شما، برآوردن نیازهاى برادرانتان و نیکى کردن به آنان در حدّ توانتان است. اگر اینچنین نباشد، هیچ عملی از شما پذیرفته نخواهد شد!
شهید رئیسی نیز این حدیث را نه در سخنرانی‌ها، که در عمل اثبات کرد: اشک‌های او برای کشاورزان، ترجمه‌ی همان (برآورده کردن نیازها) در متن روایت بود.
خدمت به محرومان؛ خط قرمز حکمرانی الهی
آیا می‌دانید چرا شهید رئیسی را #شهید_خدمت می‌نامند؟
چون او “عدالت” را در گروِ پایین آمدن از برجِ قدرت و بالا رفتن از پله‌های محرومیت می‌دید.
کشاورز اصفهانی که آب ندارد، کارگر که دستمزدش عقب افتاده، کودک محروم از تحصیل…
این‌ها “آزمون‌های عدالت اجتماعی” هستند.
معنویتِ عدالت‌محور یا ریاکاری؟
امروز برخی “معنویت” را در عبادت‌های فردی خلاصه می‌کنند، اما پیام شهید رئیسی این بود:
«معنوی‌ترین مردم، کسی است که فریاد مظلوم را بشنود و بایستد.»
آیا وقت آن نرسیده که عدالت اجتماعی را نه شعار، که شرط قبولی اعمال بدانیم؟
کلام آخر:
عدالت اجتماعی، زیبنده‌ترین لباس معنویت است.
شهید رئیسی این را با اشک و عمل به ما آموخت.
محمد حسین موسی زاده / پژوهشگر معنویت‌های نوپدید
کتاب بحار الأنوار: ج ۴۰، ص ۳۷۹، ح ۷۵
