در حالی‌که تشکیلات بهائیت برگزاری نشست‌های اقلیمی در کنیا را «خدمت به کشاورزان و طبیعت» می‌نامد، شواهد نشان می‌دهد پشت این ظاهر بشردوستانه، طرحی حساب‌شده برای نفوذ فرهنگی و گسترش ایدئولوژی فرقه‌ای در جوامع آسیب‌پذیر آفریقایی در جریان است؛ نفوذی که این‌بار با زبان «اخلاق و محیط‌زیست» انجام می‌شود.
تشکیلات بهائی، که همواره تحت پوشش فعالیت‌های بشردوستانه و اخلاقی عمل می‌کند، اخیراً با تمرکز بر مسائل تغییرات اقلیمی در کشورهای در حال توسعه مانند کنیا، تلاش‌های خود را افزایش داده است. دفتر نمایندگی این تشکیلات در سازمان ملل در تاریخ ۲۰ آبان ۱۴۰۴ (معادل ۱۰ نوامبر ۲۰۲۵) از برگزاری جلسه‌ای با عنوان «بررسی اخلاقی جهانی» توسط کشاورزان محلی کنیا خبر داد. این رویداد که با همکاری محفل روحانی بهائیان کنیا در اوایل سال میلادی جاری برگزار شده، با تهیه و انتشار یک مستند تبلیغاتی همراه بوده است. تشکیلات بهائی این اقدام را «ارائه راه‌حل‌های بلندمدت برای خدمت به مردم کنیا و افزایش رفاه آن‌ها» جلوه داده و آن را الگویی برای کنفرانس تغییرات اقلیمی COP30 در برزیل (که همین هفته در بلم برزیل برگزار شد) معرفی کرده است.
کنیا، به عنوان یکی از کشورهای شرق آفریقا، بیش از ۸۰ درصد اقتصاد و کشاورزی خود را به بارندگی وابسته دارد و شدیداً تحت تأثیر تغییرات اقلیمی قرار گرفته است. خشکسالی‌های مکرر، کاهش محصول و مهاجرت روستاییان از مشکلات اصلی کشاورزان این کشور است. تشکیلات بهائی با سوءاستفاده از این بحران‌ها، برنامه‌هایی مانند آموزش اخلاقی-روحانی به کشاورزان، بحث در مورد «اصول معنوی در مواجهه با تغییرات اقلیمی» و تأکید بر نقش زنان و جوانان در جوامع محلی را پیش می‌برد. این فعالیت‌ها بخشی از «برنامه هفت‌ساله اقدام در مورد تغییرات اقلیمی» جامعه جهانی بهائی است که از سال‌ها پیش آغاز شده و هدف آن نفوذ در جوامع محلی از طریق آموزش‌های ایدئولوژیک و ایجاد شبکه‌های وابسته است.
این تشکیلات در بیانیه‌های خود، مانند سند «قلب تاب‌آوری: بحران اقلیمی به عنوان کاتالیزور برای فرهنگ برابری» (۲۰۲۲)، کشاورزان را «عامل فعال اول در جامعه انسانی» می‌نامد و مدعی است که اصول بهائی می‌تواند راه‌حل‌های اخلاقی برای غذا، امنیت و تغییرات اقلیمی ارائه دهد. اما در عمل، این اقدامات بهانه‌ای برای گسترش ایدئولوژی بهائی در کشورهای آفریقایی است که اقتصاد ضعیف و وابستگی به کمک‌های غربی (مانند بانک جهانی و شرکت‌های چندملیتی) دارند. کنیا که بیش از ۷۰ درصد جمعیت آن در روستاها زندگی می‌کنند و کشاورزی سهم عمده‌ای در GDP دارد، زمینه مناسبی برای چنین نفوذی فراهم کرده است.
جدیدترین تحولات نشان می‌دهد که در کنفرانس COP30 برزیل (نوامبر ۲۰۲۵)، آفریقا به عنوان قاره‌ای که کمترین نقش در آلودگی جهانی دارد اما بیشترین آسیب را می‌بیند، خواستار بودجه واقعی و عدالت اقلیمی شده است. تشکیلات بهائی با ارائه این مستند کنیایی به عنوان «الگو»، تلاش می‌کند خود را به عنوان بازیگر کلیدی در بحث‌های جهانی تغییرات اقلیمی جا بزند و از این طریق در سیاست‌های محلی کشورها دخالت کند. این در حالی است که فعالیت‌های مشابه در گذشته، مانند مستندهای تبلیغاتی در مورد کشاورزان آفریقایی، اغلب برای جذب عضو و ایجاد وابستگی فرهنگی-سیاسی استفاده شده‌اند.
وابستگی کنیا به کمک‌های غربی و نهادهای بین‌المللی، بستر مناسبی برای چنین دخالت‌هایی ایجاد کرده است. تشکیلات بهائی با شعارهای اخلاقی و معنوی، در واقع به دنبال تضعیف هویت ملی و مذهبی کشورها و ترویج ایدئولوژی خود تحت پوشش بحران‌های جهانی مانند تغییرات اقلیمی است. این الگو در دیگر کشورهای آفریقایی نیز تکرار شده و هشدارهایی در مورد نفوذ فرقه‌ای تحت پوشش بشردوستانه را افزایش داده است.
