در روز جمعه، ۱۵ تیرماه ۱۴۰۴، سید علیرضا جذبی، (قطب طیف دراویش گنابادی سنتی)، برای نخستین‌بار از زمان آغاز جنگ ۱۲ روزه‌ی رژیم صهیونیستی علیه ایران، بیانیه‌ای رسمی قرائت کرد و جان‌باختگان این جنگ را تسلیت گفت.
این بیانیه، پیش از آغاز مراسم عزاداری روز عاشورای حسینی و با قرائت متنی از روی کاغذ، در حضور جمعی از پیروان این طریقت خوانده شد. جذبی در ابتدای سخنان خود اظهار داشت:
«چون تهمت‌های زیادی به ما می‌زنند…»
او سپس افزود:
«ما فقراء که بحمدالله خود را جزء شیعیان حقیقی و ارادتمندان قلبی امام حسین (ع) می‌دانیم، در این روز متوسل به عنایات آن حضرت شده و با عجز و نیاز از درگاه خداوند مسئلت داریم که این بلاهای امروز، خصوصاً کسانی که مظلومانه در این جنگ اخیر به شهادت رسیده‌اند، از مردان و زنان و اطفال بی‌گناه، به‌عنوان یک مسلمان و شهروند ایرانی، به همه بازماندگان تسلیت عرض می‌کنیم.»
این نخستین موضع‌گیری رسمی وی پس از گذشت بیش از سه هفته از آغاز یکی از خشن‌ترین حملات مستقیم یک رژیم بیگانه به خاک ایران است.
با این حال، بیانیه‌ی صادرشده نه تنها فاقد هرگونه محکومیت صریح نسبت به تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به مراکز هسته‌ای، نظامی، صنعتی، مناطق مسکونی پایتخت و سایر شهرهای ایران است، بلکه هیچ اشاره‌ای نیز به نام دشمن یا ماهیت جنایتکارانه آن صورت نگرفته است.
شایان ذکر است که در این بیانیه، حتی کوچک‌ترین اشاره‌ای به ترور فرماندهان ارشد نظامی و دانشمندان هسته‌ای کشور نیز نشده است؛ چهره‌های برجسته‌ای که در جریان این جنگ تحمیلی به شهادت رسیدند و نام آن‌ها در حافظه عمومی ملت ایران ثبت شده است.
آیا این موضع‌گیری صرفاً برای رفع فشار افکار عمومی بود؟
پاسخ این پرسش را می‌توان در همان عبارت ابتدایی جذبی یافت که گفت:
«چون تهمت‌های زیادی به ما می‌زنند…»
این جمله به‌روشنی نشان می‌دهد که این بیانیه نه از سر احساس مسئولیت دینی یا ملی، بلکه در واکنش به انتقادات و فشارهای اجتماعی صادر شده است.
