قورچیان از مروجان خرافات در ایران، تجربه‌ی همسفری با مجرمان و مشاهده‌ی توسل ظاهری آن‌ها به دعا را به عنوان منشأ درک خود از ایمان معرفی می‌کند. این رویکرد، تقلیل‌گرایانه و مخدوش‌کننده‌ی مفهوم والای ایمان است. ایمان، اعتقادی راسخ و مبتنی بر ارزش‌های اخلاقی و انسانی است و نمی‌توان آن را در اعمال مجرمانه جستجو نمود. تکیه بر این تجربه، نشان از درک سطحی و غیر عمیق از مفهوم ایمان دارد.
ارائه‌ی تصویری مضحک و غیرمنطقی از دعا، از دیگر نقاط ضعف این صحنه است. ادعای استجابت دعای مجرمان برای فرار از قانون و ترویج مواد مخدر، نه تنها با آموزه‌های دینی در تضاد است، بلکه موجب وهن جایگاه دعا و ارتباط معنوی با خداوند می‌گردد. این تصویرسازی، موجب تمسخر و بی‌اعتبار کردن مفهوم دعا، تحریف معنای والای دعا و ایجاد تناقضات معنوی خواهدشد.
سؤال این است که در صورت همراهی خداوند با مجرمان، تکلیف قربانیان جرم و جنایت چه خواهد شد؟ باید دانست این نوع نگرش، عواقب ناگوار و غیرقابل پذیرشی را در پی خواهد داشت؟ این سخنان فراز قورچیان حاوی یک ادعای نادرست و سطحی در خصوص مفاهیم ایمان و دعا است. باید مخاطبان را به تفکر انتقادی و بررسی دقیق مسائل دینی و اخلاقی تشویق کرد تا فریب این ادعاهای قورچیان را نخورند.
از نهادهای دینی و حوزوی انتظار می‌رود به این نوع تحریف آموزه‌های دینی واکنش نشان داده و با آن مقابله کنند.
