در پی انتشار ویدیویی از مداحی «مصطفی راغب» در هیئت عزاداری امام حسین (ع) در یزد، که در آن شعری با محوریت ایران خوانده شد و سینه‌زنان نیز با آن همراهی کردند، داریوش دولت‌شاهی، فعال رسانه‌ای باستان‌گرا، با انتشار دو پست در کانال تلگرامی خود واکنشی صریح و کم‌سابقه به این رویداد نشان داد. تحلیل او از این اتفاق، نشانه‌ای از نوعی تغییر گفتمان در بدنه مذهبی کشور و فرصتی برای ترمیم شکاف‌های اجتماعی دانسته می‌شود.
دولت‌شاهی در نخستین پست، که به ویدیوی این مداحی پیوست شده بود، این نوع سوگواری را تجلی آن چیزی دانست که باید از شیعه به‌عنوان ابزاری دفاعی برای ایران انتظار داشت. او با نقد ضمنی تحمیل شریعت اجباری، خواستار بازاندیشی در نسبت میان مذهب و جامعه شد و نوشت که باید گسل‌ها را بخیه زد و واقعیت تکثر جامعه ایرانی را پذیرفت؛ از بی‌خدا تا با‌خدا، همه را پاسداران ایران دانست. از منظر او، شیعه‌گری سال‌های گذشته با کارکرد ایدئولوژیک، بدنه جامعه به‌ویژه نسل جوان را آزرده و امروز زمان آن است که تیغ شیعه تنها به سوی دشمن نشانه رود، نه جامعه.
در پست دوم، لحن دولت‌شاهی حماسی‌تر و صراحتش سیاسی‌تر بود. او با اشاره به جمله‌ای از مداح («ما ملت امام حسینیم») و پیوند دادن آن با تصویر «قاسم سلیمانی» از امام حسین، مداحی‌هایی را که محورشان ایران است، میراث آن روایت دانست. به باور او، دشمنان ایران زودتر از همه متوجه ظرفیت این روایت ملی-مذهبی شده‌اند و به همین دلیل، آن را هدف قرار داده‌اند. او هشدار داد که در برابر تهدید علیه ایران، هیچ ابزاری بی‌استفاده نخواهد ماند.
تحلیل این دو پست نشان می‌دهد که بخشی از جریان‌های باستان‌گرا، که در گذشته اغلب در تقابل با هیئت‌های مذهبی قرار می‌گرفتند، اکنون در حال بازتعریف رابطه خود با آیین‌های شیعی هستند، مشروط بر آن‌که این آیین‌ها به خدمت ایران و انسجام ملی درآیند، نه تشدید تضادهای داخلی یا پروژه‌های فراملی. در این نگاه، شیعه‌گری اگر از سیاست حکمرانی فاصله گیرد و به روایت دفاع از میهن بدل شود، می‌تواند عاملی وحدت‌آفرین باشد، نه گسل‌زا.
این موضع‌گیری، اگرچه از سوی طیفی از مخاطبان دولت‌شاهی با استقبال مواجه شده، اما ممکن است نزد بخشی دیگر از بدنه مذهبی و نیز برخی طیف‌های سکولار، بحث‌برانگیز تلقی شود. با این حال، نقطه اشتراک در تحلیل او، بازخوانی ظرفیت آیین‌های مذهبی برای تقویت حس میهن‌دوستی است؛ رویکردی که در شرایط پیچیده اجتماعی و سیاسی ایران می‌تواند به گفت‌وگویی تازه در سپهر عمومی دامن بزند.
