یک مربی یوگای فارسی‌زبان در ترکیه با ادعای اتصال به «آگاهی بالاتر»، از یک‌سو گیاهان سایکدلیک را تقدیس می‌کند و از سوی دیگر با هشدارهای مبهم و متناقض، خود را از عوارض ترویج آنها کنار می‌کشد؛ ترکیبی خطرناک از معنویت‌فروشی، ابهام‌گویی و تحریک کنجکاوی مخاطبان آسیب‌پذیر.
بهار شهیدی، مربی یوگا به زبان فارسی در ترکیه، در ویدئویی اخیر با اشاره به «آگاهی بالاتر» به ترویج استفاده از گیاهان سایکدلیک پرداخته است. با این حال، اظهارات وی از چند جنبه حاوی تناقض و قابل نقد است.
بهار شهیدی، مربی فعال یوگا به زبان فارسی در ترکیه، در ویدئوی اخیر خود به ترویج معنویت‌های جایگزین و استفاده از گیاهان سایکدلیک پرداخته است. او در این ویدئو ادعا کرده است که این گیاهان می‌توانند «سطوح بالاتر آگاهی» را برای فرد به ارمغان آورند. این در حالی است که وی در ادامه، با هشدارهایی متناقض، مصرف این مواد را برای «بشر عجول تنبل و ناخالص امروزی» خطرناک خوانده و در عین حال، به ترویج غیرمستقیم آنها ادامه داده است.
شهیدی در بخشی از این ویدئو گفته است: «همه گیاهان سایکدلیک خصوصیت هایی دارن که باعث میشه فرد طبقات و سطوح بالاتر آگاهی رو تجربه کنن، این گیاهان از قدیم بین قبایل و افرادی استفاده میشده که با طبیعت همسو بودن و کاملا از نظر جسمی و ذهنی آماده رفتن به سطوح بالاتر بودند. اما اتفاق بدی که داره می‌افته اینه که این گیاهان برای بشر عجول تنبل و ناخالص امروزی داره تبلیغ میشه. در گذشته ماریجوانا هم یک گیاه مقدس بود اما بخاطر استفاده اشتباه این گیاه روح این گیاه نیز آلوده شده و دیگه تاثیرات سابق رو نداره همچنین آیاواسکا و مجیک ماشروم.»
وی در ادامه، بدون ارائه هرگونه شاهد علمی معتبر، افزود: «اتفاقی که برای افرادی با جسم و ذهن نا آماده می‌افته بعد از استفاده این گیاهان اینه که به زیبایی میتونن صحبت کنن و میتونن دیگران زو مجاب کنن که این گیاه براشون آگاهی بوجود آورده، اما زمانی تاثیرات این دارو خودشو نشون میده که فرد با مشکلات فردی و یا اجتماعی درگیر میشه و اون وقت درگیر می‌مونه. پس بدست آوردن آگاهی به نظر من به ذهنتون سختی بدید و ریاضت های مشروع رو انتخاب کنید». اشاره مبهم به «ریاضت های مشروع» بدون توضیح در مورد ماهیت و خاستگاه این ریاضت‌ها، خود می‌تواند به منزله ترویج مکاتب خاص و دور از انتقاد دانسته شود.
صحبت‌های بهار شهیدی را می‌توان نمونه‌ای از یک پارادوکس خطرناک در فضای معنویت‌های نوظهور دانست. از یک سو، او با زبانی جذاب و با وعده «آگاهی بالاتر»، کنجکاوی مخاطب را نسبت به مواد سایکدلیک برمی‌انگیزد و آن را در هاله‌ای از تقدس تاریخی و طبیعی می‌پیچد. از سوی دیگر، با هشدارهای کلی و غیرعلمی، خود را از عواقب احتمالی ترویج این مواد مبرا می‌کند. این دوگانگی می‌تواند برای مخاطبانی که در جست‌وجوی راه‌حل‌های سریع برای مشکلات روحی هستند، گمراه‌کننده باشد. به ویژه آنکه هشدار او بیشتر متوجه «ناخالص بودن» انسان مدرن است، نه خطرات عینی و اثبات‌شده روانی و فیزیکی این مواد. همچنین، معرفی «ریاضت های مشروع» به عنوان راه حل نهایی، بدون هیچ توضیحی، این سوءظن را تقویت می‌کند که هدف نهایی، نه ارتقای واقعی مخاطب، که جذب آنان به دور یک مجموعه خاص با تعالیم نامشخص است. در کل، این گزاره‌ها فاقد پشتوانه علمی هستند و بیشتر بر احساسات و ابهام تکیه دارند.
