فاضل غیبی، یکی از چهره‌های فعال در حوزه تولید محتوای نظری و توجیه‌گرایانه برای فرقه بهائیت، ۱۹ تیرماه (۱۰ ژوئیه) در آلمان و بر اثر ابتلا به تومور مغزی درگذشت. وی که با نام مستعار «دلارام مشهوری» نیز شناخته می‌شد، در دهه‌های اخیر کوشیده بود با ترکیب ظاهر آکادمیک و روایت‌های تاریخی، چهره‌ای مشروع‌تر از این فرقه در فضای نخبگانی و رسانه‌ای خارج از ایران ارائه دهد.
فاضل غیبی متولد ۱۳۳۳ در تهران، از خانواده‌ای زرتشتی–بهایی بود و از جوانی برای تحصیل در رشته مهندسی برق به آلمان مهاجرت کرد. هرچند سال‌ها در دانشکده فیزیک دانشگاه صنعتی دارمشتات مشغول به کار بود، اما فعالیت اصلی او در سایه‌روشن مرزهای فلسفه، تاریخ و تبلیغات فرقه‌ای شکل گرفت.
شهرت غیبی به‌ویژه با انتشار کتاب «رگِ تاک» در دهه هفتاد خورشیدی شدت گرفت. کتابی که با بیانی شبه‌فلسفی تلاش داشت تاریخ ایران را از منظر روایتی بهایی بازنویسی کند و بهاییت را به عنوان نیرویی مترقی در تاریخ معاصر ـ به‌ویژه انقلاب مشروطه ـ جلوه دهد. این اثر در میان حامیان رسانه‌ای بهاییت در خارج کشور مورد حمایت قرار گرفت و در زمره آثار پرفروش آن محافل درآمد.
در شرایطی که بسیاری از روشنفکران ایرانی با نگاهی انتقادی به نقش استعمار در شکل‌گیری و گسترش فرقه‌هایی چون بهائیت نگریسته‌اند، غیبی با زبانی نرم و ظاهری آکادمیک، در تلاش برای «عادی‌سازی» نقش این فرقه در تحولات ایران بود. همین رویکرد سبب شد تا آثارش بیشتر در رسانه‌های وابسته به فرقه بهایی و بسترهای غربی بازنشر و برجسته‌سازی شود.
درگذشت او، پایانی است بر یکی از پروژه‌های فکری–رسانه‌ای بلندمدت بهاییان خارج‌نشین برای ایجاد پشتوانه نظری و مشروعیت‌بخشی فرهنگی به فعالیت‌های فرقه‌ای خود. هرچند راه او از سوی دیگر چهره‌های مشابه در حال ادامه یافتن است، اما شخصیت فاضل غیبی به‌عنوان یکی از نمادهای این تلاش، جایگاه ویژه‌ای در این مسیر داشت.
