به تازگی، فریده گلدین، نویسنده یهودی ایرانی تبار، در گزارشی تحلیلی در بن سازه مدیوم به این پرسش پرداخت که چرا یهودیان، با وجود درگیری‌های اخیر میان رژیم صهیونیستی و ایران و ادعای تشدید فشارها، همچنان در ایران زندگی می‌کنند. او با رد این باور که ماندن یهودیان از سر اجبار است، به دلایل ریشه‌دار تاریخی، فرهنگی، خانوادگی و ملاحظات عملی آن‌ها اشاره می‌کند.
گلدین به قدمت ۲۷۰۰ ساله حضور یهودیان در ایران اشاره می‌کند و یادآور می‌شود که این جامعه از زمان هخامنشیان در این سرزمین ریشه دارد. وی ادعا دارد که با وجود «دستگیری و آزار شهروندان، از جمله اقلیت یهودی» و نگرانی‌ها برای امنیت، جمعیت یهودیان از حدود ۱۰۰ هزار نفر پیش از انقلاب به ۸ تا ۱۰ هزار نفر کنونی کاهش یافته است. با این حال، او تأکید می‌کند که ایران همچنان «خانه باستانی و اجدادی آن‌هاست.»
گلدین برجسته‌ترین دلیل ماندن را پیوندهای ناگسستنی خانوادگی و عشق به فرهنگ ایرانی می‌داند. او به نمونه‌هایی اشاره می‌کند که افراد به دلیل تعهد به خانواده و ریشه‌های خود، از ترک ایران خودداری می‌کنند.
علاوه بر این، او به چالش‌های مهاجرت مانند یادگیری زبان جدید، یافتن شغل و انطباق با فرهنگی متفاوت اشاره دارد. گلدین بیان می‌کند که بسیاری از یهودیان ایرانی از «جنگ‌های بی‌پایان و حملات تروریستی» در منطقه آگاهند و «فکر فدا کردن فرزندانشان ترسناک‌تر از آزار و اذیتی است که ممکن است از عوامل جمهوری اسلامی دریافت کنند.»
او همچنین به «سندرم قورباغه در حال جوشیدن» در میان یهودیان اشاره می‌کند؛ به این معنا که آن‌ها پس از ۴۶ سال زندگی تحت حکومت اسلامی، به وضعیت موجود عادت کرده و با «اجتناب از مسائل بحث‌برانگیز» راه بقا را یافته‌اند. گلدین می نویسد که برای بسیاری، یک «زندگی آرام و ساده در ایران ترجیح داده می‌شود، حتی اگر مجبور باشند نامرئی بمانند یا اسرائیل را محکوم کنند.»
در نهایت، گلدین جمع‌بندی می‌کند که «یهودیان ایرانی ایران و فرهنگ ایرانی را دوست دارند» و این مهم‌ترین دلیل برای ماندن آن‌ها در این سرزمین است.
