در پی شکست رژیم صهیونیستی در حمله ۱۲ روزه خود به خاک ایران، واکنش‌ها از سوی اپوزیسیون خارج‌نشین طیف‌های گوناگونی را در بر گرفت؛ اما بهمن ترکیان، آتئیست ایرانی ساکن کانادا و از هواداران شناخته‌شده بازگشت سلطنت به ایران، یکی از تندترین و جنجالی‌ترین مواضع را اتخاذ کرد.
ترکیان که پیش از شروع جنگ، بر اساس تحلیلی کاملاً آرزومحور، از سرنگونی قریب‌الوقوع جمهوری اسلامی سخن گفته و از بازگشت رضا پهلوی به قدرت در ایران ابراز امیدواری کرده بود، حالا پس از فروکش کردن بحران و ناکامی کامل صهیونیست‌ها، به جای بازبینی دیدگاه‌های خود، مردم ایران را مورد سرزنش، تحقیر و توهین مستقیم قرار داده است.
وی در یکی از تازه‌ترین پست‌های خود با انتشار تصویری مفهومی از یک گوسفند در حال ابراز همدردی با شکارچی خون‌آلود، ملت ایران را به داشتن سندرم استکهلم متهم کرده است. تصویر مذکور، آشکارا استعاره‌ای توهین‌آمیز به همدلی مردم ایران با کشور خود در برابر تجاوز خارجی است و بیانگر نوعی خشم پنهان ترکیان از عدم همسویی مردم با خواسته‌های گروه‌های اپوزیسیون برانداز می‌باشد.
سندرم استکهلم، اصطلاحی روان‌شناختی است که به حالتی اطلاق می‌شود که در آن قربانیِ خشونت یا گروگان‌گیری، به مهاجم یا عامل آسیب دلبستگی روانی یا همدلی پیدا می‌کند. با این حال، کاربرد این مفهوم در فضای سیاسی و اجتماعی امروز ایران نه‌تنها نادرست و ناپخته است، بلکه کاملاً معکوس واقعیت تاریخی و روانی جامعه ایرانی است؛ چرا که مردم ایران در برابر یک تجاوز خارجی قرار گرفتند و در چنین شرایطی، احساس همدلی و انسجام ملی امری طبیعی، بلکه غرورآفرین است.
تحلیل‌گران معتقدند که اقدام ترکیان، بیش از آن‌که محصول تحلیل علمی یا جامعه‌شناختی باشد، بازتابی از سرخوردگی عمیق یک جریان کوچک ولی پرهیاهو از اپوزیسیون خارج‌نشین است که با تکیه بر محاسبات نادرست و امید بستن به نیروی خارجی، آینده‌ای برای خود در ایران متصور بودند. اکنون که این پروژه با شکست کامل مواجه شده، آنان به جای پذیرش واقعیت و اصلاح دیدگاه‌ها، با فرافکنی، تحقیر مردم و تحریف مفاهیم روان‌شناختی، در پی حفظ مخاطبان اندک خود هستند.
این نوع مواجهه با ملت، در شرایطی که کشور تحت تجاوز قرار گرفته و مردم فارغ از گرایش‌های سیاسی به دفاع از کیان سرزمینی خود برخاسته‌اند، نشان‌دهنده گسست عمیق میان برخی چهره‌های اپوزیسیون خارج‌نشین با جامعه واقعی ایران است؛ گسستی که بیش از هر چیز، به اعتبار خود آنان لطمه می‌زند.
