در ادامه تلاش‌های هدفمند رسانه‌ها و کانال‌های وابسته به فرقه بهائیت برای ایجاد آمادگی در برابر کنترل‌های امنیتی داخلی، این بار تمرکز آنان به‌طور خاص بر معرفی ابزارهای ارتباطی بدون وابستگی به اینترنت یا زیرساخت‌های رایج ارتباطی معطوف شده است. معرفی اپلیکیشن‌های خاصی مانند Bitchat، که توسط جک دورسی (بنیان‌گذار سابق توییتر) طراحی شده و بدون نیاز به اینترنت، سیم‌کارت یا سرور مرکزی امکان پیام‌رسانی محلی از طریق بلوتوث را فراهم می‌کند، نشان‌دهنده تغییر تاکتیک‌های ارتباطی در شبکه‌های بهایی است.
این اقدام در کنار آموزش‌ها و راهنمایی‌های اخیر این جریان درباره استفاده از سرویس اینترنت استارلینک – به‌ویژه نوع سیار آن موسوم به Starlink RV – حاکی از آن است که بهائیت در حال فراهم‌سازی زیرساخت‌هایی برای حفظ ارتباط سازمانی خود در شرایط «قطع اینترنت» یا «پایش شدید اطلاعاتی» است. در گزارش‌هایی منتشرشده از سوی رسانه‌هایی چون “پس‌کوچه” و “توانا”، توصیه‌هایی صریح برای مخفی کردن تجهیزات استارلینک با پارچه‌های توری یا برزنتی ارائه شده که با صراحت از یک ساختار مخفی‌کارانه حکایت دارد.
آنچه این اقدامات را قابل‌تأمل می‌سازد، نه فقط معرفی یک اپلیکیشن جدید یا هشدار امنیتی، بلکه زمان‌بندی و هدفمندی پیام‌هاست:
تأکید بر آماده‌سازی برای قطعی اینترنت؛
تمرکز بر راهکارهای فنی جایگزین برای حفظ ارتباط در شرایط بحرانی؛
ارائه ابزارهایی با رمزنگاری شدید و امکان کارکرد در محیط‌های محصور؛
هشدار نسبت به «حادثه احتمالی» بدون اشاره به مصداق مشخص.
این پیام‌ها و ابزارها، در کنار هشدارهای اخیر همان کانال‌ها برای «پاک‌سازی اطلاعات از گوشی» و «استفاده از نسخه‌های اصلی پیام‌رسان‌ها»، تصویر روشنی از یک پروژه حفاظتی گسترده ارائه می‌دهند؛ پروژه‌ای که می‌تواند با عملیات‌های میدانی، تجمعات اعتراضی یا اقدامات شبکه‌ای هم‌زمان شود.
استفاده از ابزارهایی چون بیت‌چت یا اینترنت استارلینک، مختص زمان‌هایی است که کنترل ارتباطات در دستور کار دولت‌ها قرار می‌گیرد. آموزش دقیق نحوه نصب، مخفی‌سازی و استفاده از این ابزارها، نشان می‌دهد جریان بهائیت نه‌تنها احتمال بروز ناآرامی یا برخورد امنیتی جدید را بسیار بالا ارزیابی کرده، بلکه در حال آماده‌سازی تشکیلاتیِ عناصر خود برای مواجهه با چنین شرایطی است.
با توجه به نقش این جریان در شبکه‌سازی فرقه‌ای و جاسوسی اطلاعاتی طی سال‌های گذشته، انتشار این‌گونه مطالب را باید بیش از یک آموزش فنی تلقی کرد. بلکه بخشی از یک سناریوی عملیاتی برای حفظ انسجام و ارتباط داخلیِ مجموعه‌ای دانست که همواره در موقعیت‌های بحرانی تلاش کرده با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، از چنگ نهادهای امنیتی کشور خارج بماند.
آیا این اقدامات، صرفاً اقدامات پیشگیرانه برای محافظت از حریم خصوصی کاربران است؟ یا بخشی از یک طرح ارتباطی موازی با سناریوی ناآرامی احتمالی آینده؟
آنچه روشن است، آنکه باید این تحرکات رسانه‌ای و فناورانه را با دقت در رادار نهادهای مسئول قرار داد و زمینه‌های فنی سوء‌استفاده از ابزارهای نوین ارتباطی را به‌شکلی هوشمندانه رصد و مدیریت کرد.
